Unë që jam rritur jetim, që pata një baba të sëmurë në shtrat qysh kur isha 7 vjet dhe që mbeta edhe pa të në moshën 11 vjet, mund të them se një nga çastet më të vështirë të asaj fëmijërie tepër të rëndë, ka qënë kur, teksa loznim në rrugë, ndodhte që ndonjë i rritur, siç ishim grup me pantallona të shkurtëra dhe me top në dorë, na pyeste, siç dhe pyesnin në ato kohë, i kujt je dhe ku të punon babi. Kjo pyetje, për mua që nuk kisha baba ishte shumë e rëndë. Edhe sot e kujtoj sesa ngushtë ndodhesha në një çast të tillë. Akoma edhe sot e ndjej në shpirt brengën dhe mundimin e kësaj pyetjeje. Ç’të thesha, që s’kam baba, pse, si, kush, kur, cili, qysh, … të gjithë pastaj shokët harroheshin dhe unë mbetesha viktima e pyetjeve pa fund. Mbaj mënd se pyetjeve të tilla therëse, ju përgjigjesha me zë të mekur, kokulur, i skuqur dhe i turpëruar, i zënë në faj, gati thuajse duke qarë, etj., ndërsa shumë herë të tjera, largohesha dhe shkoja mënjanë duke pranuar vetminë.
Ndërkaq në vegjëli, dy kanë qënë librat e mi më të dashur që flisnin me respekt për jetimët dhe që i desha fort dhe i lexoja vazhdimisht:
Zemra, shkruar prej Edmond de Amiçis dhe Djemtë e rrugës Pal, prej Ferenc Molnar.
Vitet shkojnë dhe tani jam një burrë i thinjur me flokë të bardha, u rrita jetim dhe vetëm me sakrificat e një nëne të ve, që na desh shumë, u rrita me vështirësi që s’thuhen dhe që ata që më njohin dhe që mund tu bjerë rasti t’i lexojnë këto rreshta, ndofta do të thonë edhe më shumë të tjera. Jeta me sa e ndjej më sprovoi, mirë e mirë.
Dhe ja tani në këtë moshë, teksa lexoj dhe shqipëroj Homerin, mu kujtuan përsëri vitet time të largëta, të asaj fëmijërie prej jetimi që unë u rrita.
Vargjet që po sjell më poshtë i kam shqipëruar prej Iliadës.
Është çasti kur, Andormaka sheh prej bedenave të Trojës, Hektorin e vrarë, të lidhur pas karrocës së Akilit tek tërhiqej zvarë dhe kuptohet, ajo pasi humbet ndjenjat për disa çaste, shkrehet më pas në një dënesë të papërshkruar. Fjalët e saj për Hektorin e vdekur janë madhështore dhe po të tilla madhështore janë edhe ato që ajo thotë për birin e saj, që tashmë mbeti pa baba, jetim përgjithmonë.
Le t'i dëgjojmë këto të fundit. (Iliada. rapsd. 22 vrgj origj. 486- 498.)
…………………
Dita kur një fëmijë mbetet jetim, pa babë,
e bën atë të përbuzur, të ofenduar, të buzëplasë,
dhe kundrejt bashkëmoshatarëve,
më të tërhequr, më të ngratë.
Gjithmonë ai do të jetë kokulur, i përbuzur, i pa begenisur,
i lënë mënjanë prej të gjithëve, i braktisur.
Dhe kështu,
jetimi, vjen rrotull herë këtej, herë andej, duke qarë,
ku të zerë ndonjë prej shokëve, që i ati kish më parë,
prej kitoni apo prej veshjes, atë duke e ndukur,
duke ju afruar, ngrohtësirë duke i kërkuar, atij duke ju lutur,
dhe ky pastaj, po qe se e mëshiron,
i jep të pijë, një kupë,
me të cilin jetimi, vetëmse buzët paksa i njom,
dhe nuk pi, nuk ngopet, më kot lutet, kërkon.
Jetimin gjithmonë,
vëllai thjeshtër që me të ron,
apo, ai fëmijë që me prindërit e gjallë gëzon,
prej sofrës qoftë njëri qoftë tjetri, e dëbojnë,
duke e goditur, duke e përbuzur,
duke i thirrur dhe prapë edhe me kaq s’mbarojnë,
derisa tutje prej tryezës e shtyjnë, e largojnë,
derisa më në fund edhe me këto fjalë e poshtërojnë:
“Gremisu që këtu, në sofrën tonë ç’kërkon,
yt atë nuk ha më, është i vdekur nuk rron!”
Dhe kështu pastaj, fëmija jetim i kthehet përsëri, nënës së ve të gjorë,
dhe ajo e kap, e ngre në krahë, a e merr atë për dore.
………….
Shqipëroi: Ilia V. Ballauri