Fillimisht në qytet deri në fund të viteve ‘700, përdorej vetëm ujë i pijshëm që nxirrej prej puseve ose që mbushej tek çezmat apo krojet, me presion natyral.
Puset ishin të tjeshtë, ose me pompa mekanike dore, të quajturat tullumba që silleshin nga jashtë ose çikrik. Çezmat, uji i të cilave dilte me presion natyral, ishin në disa vënde brënda qytetit. Ato kishin ujë të freskët, të rrjedhshëm dhe vazhdimisht. Disa çezma të tilla ishin: 1) çezma e Shetros e cila egziston akoma edhe sot, 2) çezma rrëzë Shën Thanasit, që dikur quheshe çezma e Kaliroit, me katër derdhje, e cila sot nuk funksionon, 3) çezma e PapaLlambros e cila nuk funksionon, 4) çezma e Arave (e cila ndodhet diku në sheshi ku ndahen sot lagjja 12-të me atë 11-të), e restauruar dhe funksionale, 5) çezma e Amzës (që ishte pak më poshtë aty ku fillon lagja 11 – të) e cila sot nuk funksionon, 6) çezma e Zallit që ish në pazarin e dikurshëm, në sheshin e pazarit të pulave për të cilën thuhej se, kish ujë të shkëlqyer, edhe kjo nuk funksionon sot, 7) çezna e Mitropolisë, 8) çezma e Radanecit, etj.
I pari që ndërtoi një ujësjellës për qytetin, ishte Mehmet Pashë Plasa, më 1798. Ujësjellësi në fjalë merrte ujët prej Drenice dhe e shpërndante atë në lagje të ndryshme të qytetit, me anë çezmash të vogla.
Më pas bamirësi i njohur i qytetit, me aktivitet tregtar në Bukuresht dhe Athinë, Jovan Banka, ndërtoi një ujësjellës tjetër më 1869 i cili e merte ujën prej Morave. Me këtë ujësjellës u lidh edhe çezma e madhe e Kaliroit, që përmëndëm më lart, me katër derdhje, rrëzë Shën Thanasit.